Over Brith

Mijn verhaal begon zo'n 37 jaar geleden in Breda, waar ik een aanzienlijk deel van mijn basisschooltijd doorbracht. Op 10-jarige leeftijd verhuisde ik met mijn moeder naar Dongen, waar ik onderdeel werd van een samengesteld gezin (stiefvader, oudere stiefbroer en -zus). En even later van een bont samengesteld gezin, regelmatig wisselend van samenstelling met het komen en gaan van pleegbroertjes en -zusjes (pleeggezin voor crisisopvang).  Na de havo te hebben afgerond, ben ik Pedagogiek gaan studeren in Tilburg. In het jaar dat ik begon - 2004 - werd ook Yasmijn (Yam), mijn niet-biologische maar toch heel echte zusje, geboren. En dat zusje van mij zou een levensgrote stempel gaan drukken op de richting waarin ik me als mens en professional zou gaan ontwikkelen.  Yam bleek zeer ernstig meervoudig complex beperkt, 100% zorg-afhankelijk. Zorg die gedragen werd door een team dat er (thuis) om Yasmijn heen werd gebouwd en waarvan ik van 2007 tot het moment dat ze overleed (eind 2015) onderdeel heb uitgemaakt. Mijn kerntaak in het geheel: het bewaken en actief stimuleren van haar (algehele) welbevinden en ontwikkeling (naar mogelijkheden). Een kerntaak die zich door de jaren heen zou ontwikkelen tot (gedeelde; vervangende) zorgcoördinatie. In 2008 rondde ik Pedagogiek af en begon ik werk en studie - intensiever - te combineren. Ik bleef betrokken bij Yasmijn, en ook nog een tijd bij Kinderstad; de kinderopvangorganisatie waar ik mijn gekoppelde derde- en vierdejaars stage had gelopen (pedagogisch beleid & management). Daar was ik op projectbasis aangetrokken om de observatie-instrumenten 'Welbevinden' en 'Ontwikkeling' te herzien, piloten en implementeren voor alle leeftijdsgroepen; iets waar ik met mijn afstudeeropdracht een begin aan had gemaakt. Vanaf 2012 (na Kinderstad) ben ik ook individuele begeleidingscliënten en opvoedingsondersteuning gaan oppakken (ambulant) op basis van PGB, waarbij ik me sterk ben gaan toeleggen op pervasieve ontwikkelingsstoornissen (ASS/ AD(H)D en comorbide, aanverwante stoornissen) en mijn - tegen die tijd expertisegebieden - welbevinden en ontwikkeling. Daarnaast ben ik ook lange tijd - tot april 2016 - door blijven studeren. Al in 2006 had mijn interesse in en voorliefde voor inter- en multiculturaliteit een hoge vlucht genomen, door de ervaring die ik in mijn tweedejaars stage op een 'zwarte voorschool' had opgedaan met ouders en kinderen van overwegend 'niet-westerse' origine. Diezelfde interesse en voorliefde deden me er in 2008 toe besluiten me in te schrijven voor de bachelor 'Religie in Samenleving en Cultuur', en me voorts toe te leggen op 'De multiculturele samenleving in ontwikkeling'; diversiteitsvraagstukken en een beter verstaan van de functie en betekenis van religie (als onderdeel van cultuur) in de levens, de psyche en het welzijn van mensen.  Dat was 2008. Tegen april 2016 was ik een bachelor en twee masters in de religiewetenschappen verder (iets dat ik zelf ook niet echt had bedacht op voorhand). Na 'Religie in Samenleving en Cultuur' in Tilburg te hebben afgerond, ben ik naar Nijmegen uitgeweken en heb ik daar de masters 'Religie en Beleid' en 'Islamstudies' afgerond.  Maar nog voor ik klaar was met het afronden van mijn tweede master, kwam Yasmijn - eind 2015 - te overlijden. Ze overleed in de week nadat ik mijn allerlaatste college had gehad, van de allerlaatste cursus die ik nodig had om te kunnen beginnen met (voor de laatste keer) afstuderen. En daar was het één en ander in tijd en ruimte bij elkaar gekomen waardoor ik eigenlijk niet anders kon dan het op te vatten als een subliminale boodschap. Yasmijn overleed een week nadat ik 12 weken intensief onderwijs had gevolgd over 'Materiële religie omtrent de dood'. Over die thematiek gesproken: die was/ is jaarlijks roulerend, en onderdeel van de - weinig duidelijke of concrete - vaknaam: 'Comparative Religious Studies', waar ik me in de zomervakantie eerder dat jaar vrij achteloos op in had getekend.  En toen overleed Yam... en was het alsof de inzichten ontleend aan de literatuur en colleges tot leven kwamen in mijn eigen rouwverwerkingsproces. Het was waar mijn persoonlijke ervaring en de thematiek van de cursus elkaar ontmoetten op een behoorlijk ingrijpende manier. Het research essay dat ter afronding van de cursus geschreven moest worden, wijdde ik aan (het overlijden van) Yam. In april 2016 studeerde ik af, en werd ik - mede op basis van dit research essay - 'gelanceerd' voor een PhD-positie aan de Universiteit van Utrecht. Een lancering die resulteerde in een voorstel onder de titel: "Material Religion in Mourning: Between the Physical and the Social Death", en een trip naar het mooie Utrecht.  Van promotie kwam het niet, maar ik zag indertijd (2016) al mogelijkheden om mijn voorstel ergens in de toekomst (als verre ambitie) om te werken tot een bedrijfsidee voor een eigen onderneming. Maar tegen augustus 2016 was mijn eigen tank - na het verlies van Yam, afstuderen, proberen het tot promotie te schoppen - best leeg. Ik miste mijn zusje en was na al die jaren 'suf' gestudeerd.  Na een korte periode van opladen, ging ik in 2016 aan het werk als Praktisch Pedagogisch Gezinsbegeleider bij ORO in Helmond. Daar bleef ik ruim een jaar, tot ik na een super enerverende en leerzame tijd besloot dat ik toch ièts dichter bij huis wilde gaan werken. Na een korte periode bij het AActZ in Dongen als specialistisch ambulant hulpverlener (ASS/ AD(H)D en aanverwant), ben ik in 2018 uitgeweken naar Zintri in Rijen. Daar was ik actief als ambulant autismespecialist (complex individueel en systemisch), gaf ik psycho-educatie en was ik verantwoordelijk voor de sterrol 'Kwaliteit'.  In het voorjaar van 2019 begon het te kriebelen. Ik wilde ook de andere kant van het WMO-spectrum graag beter leren kennen en maakte de overstap naar MEE Tilburg, waar ik startte als Cliëntondersteuner/ Onderzoeker, verantwoordelijk voor het proces van aanmelding tot en met de aanvraag van een beschikking. Ondanks de heldere missie die ik had, ging het eigenlijk al snel goed mis. Ik viel ziek uit bij een snel oplopend, escalerend klachtenbeeld, dat even verontrustend als uitputtend was. Eind 2019 werd de boosdoener gevonden: een aangeboren bindweefselaandoening, inclusief een paar van de daar vaak mee samengaande problemen. Die aandoening – neerkomend op een dysfunctie van ‘de lijm van het lichaam’ – had ik al mijn hele leven, maar het was niets waarvan ik wist, laat staan dat ik er ooit rekening mee had gehouden. Dat was ook wel te zien aan de musculoskeletale puinhoop die ik tegen die tijd was. Ik trad – ziek – uit dienst, om direct aansluitend te kunnen starten met revalideren (maart 2020). Maar het moment dat ik zou gaan starten was ook het moment dat de samenleving op slot ging. Het traject werd uitgesteld, en nog voor dit was opgestart (september 2020), werd voorstadium baarmoederhalskanker vastgesteld en behandeld (juni 2020). Ik besefte en besef me dat ik daar goed wegkwam, maar de schrik zat er flink in. Het was de tweede diagnose in een half jaar en kwam bovenop een toch al aangetast vertrouwen in mijn lichaam. Net 33, zat ik dan... in geen staat om aan het werk te gaan, maar het ook in niets gewend om ‘afgeschakeld’ thuis te zitten. En dat werd een probleem. Zeker toen de zorgen en problemen op andere fronten begonnen te stapelen, en ik geconfronteerd werd met een paar stevige verliezen in het leven. Ik was het jaren gewend geweest mezelf op een hoog niveau uit te dagen en zinvol, ondersteunend en doelgericht bezig te zijn. En dit? Dit voelde na ruim 10 jaar aan studies en werkervaring aan als verpieteren en wegkwijnen. Het voelde als mijlenver verwijderd zijn, en steeds verder verwijderd raken van waar ik had willen zijn, en in mijn ogen had moeten zijn.  Zoals heel veel mensen, had ook ik - hetzij om eigen redenen - een behoorlijke rottijd toen de Coronacrisis Nederland en de wereld in haar greep hield. Een tijd van veel strijd met mezelf, in het 'verwerken' van een voor mij nog deels 'onverwerkte' realiteit. Vanaf het moment van mijn uitval in 2019 tot ergens in de zomer van 2021 was ik ervan uitgegaan dat ik volledig zou herstellen, weer volledig 'de oude' zou worden, weer volledig (32u./w.) zou kunnen re-integreren. Al die tijd was mijn inzet daarop gericht geweest, vertrekkend vanuit dat idee, die drijfveer. Revalidatie en de toepassing van het daar geleerde, een gezonde lifestyle (voeding/ beweging), een stuk gezondheids- en klachtenmanagement, goede zelfzorg; ik deed er alles aan om 'duurzaam' te herstellen en mezelf klaar te stomen voor een terugkeer op de arbeidsmarkt. Tot ik die zomer (2021) voor de zoveelste keer sinds 2019 ziek was; weer een onschuldige infectie, weer niet zo heel onschuldig in mijn lijf, weer resulterend in Ziek met een hoofdletter Z. Behoorlijk wankel, gammel, wiebelig en Bambi op glad ijs, presteerde ik het om uitgerekend op dat moment mijn - al ruim 2 jaar puntgave - telefoon van het aanrechtblad op de betonnen keukenvloer te tikken. Het geloof in het bovenstaande scenario brak ongeveer even hard als het scherm van die telefoon. Totale ontsteltenis (lees: te ziek om nog te kunnen relativeren). Ik wist door hoe ziek ik was dat ik voorlopig niet heel veel anders kon dan uitzieken (en me - opnieuw - melden bij de huisarts). "Wat re-integreren, hoe bedoel je 32 uur in de week? Hoe bedoel je vast dienstverband bij een grillig klachtenbeeld en een hoge, maar niet altijd even best planbare belastbaarheid?!" Punt van "AAAAAAARGH" bereikt. Zoals een vriend van mijn vriend zou zeggen: "storing in mijn hoofd". Het besef landde dat reguliere re-integratie - zoals ik het in mijn hoofd had gehad - waarschijnlijk niet meer zou gaan werken; in ieder geval niet zonder mezelf geweld aan te doen, of een risico te vormen voor een werkgever. Mijn perspectief was gedateerd geraakt; niet meer passend. Daarmee was mijn wens om te re-integreren echter niet ineens van tafel. Maar om daar te komen, was het echt de hoogste tijd om dat verouderde perspectief om te vormen (te transmuteren) tot een nieuw - passend perspectief.  De wens om te re-integreren bleef bestaan, maar verschoof naar het het idee van een eigen onderneming; naar een constructie die ik voor een groot deel kon inrichten naar mijn eigen ambities, mogelijkheden en beperkingen, beter passend bij mijn – veranderde – situatie, aansluitend bij mijn vakgebieden – en met inbegrip van de waardevolle lessen die ik in mijn eigen processen had geleerd. Wat zich in mijn hoofd maar bleef herhalen toen ik eenmaal dat (breek)punt had bereikt was: "You have to fill your own well first". En dat is precies wat ik ben gaan doen: op creatief-introspectieve wijze bij mezelf nagaan wat ik per behoeftelaag (Hierarchy of Needs (Maslow); Selfcare wheel; 8 Dimensions of Wellness) nodig had om mezelf - als de bron - per 'behoeftelaag' bij te kunnen vullen. Dat werd mijn nieuwe koerslijn, en uiteindelijk - getuige dit schrijven - heel veel meer dan dat.  Pinterest, mijn externe harde schijf (waar ik jaren van waardevolle herinneringen en inspiratie had opgeslagen, en alles van mijn studie- en werktijd had bewaard) en een leeg Word-document werden mijn nieuwe ‘beste vrienden’. Wat begon met inspiratie-, brainstorm-, introspectie- en visualisatiesessies en het bij elkaar brengen van inzichten, werd al snel een (speels verkennende, creatieve) poging om het begeleidings- en coachingsaanbod dat in 2016 als ambitie voor de toekomst was ontstaan (PhD-voorstel), verder uit te werken. En wat tevoorschijn kwam was – naast een in omvang snel toenemend Word-document – een aanbod waarin ik niet alleen al het geleerde uit mijn opleidingen en mijn arbeidsverleden meenam, maar ook alles wat ik had geleerd van het leven zelf en van de mensen die ik onderweg had ontmoet, en me – vaak zonder het zelf te weten of door te hebben – in tal van opzichten hadden geïnspireerd en gevormd. Wat tevoorschijn kwam was 'het grote Brith herbestemmingsplan', en in het verlengde daarvan: de contouren en het fundament van Fill the Well. Een duidelijk afgebakend, kleinschalig aanbod, vanuit een kristalheldere kernfilosofie, visie, missie en werkwijze, even complementair-aanvullend ten opzichte van het reeds bestaande aanbod, als creatief-onderscheidend.