The story of Yam

'Yam' (Yasmijn), mijn niet-biologische maar toch hele echte zusje, werd op 19 februari 2004 in het ziekenhuis geboren en daar – al vechtend voor haar leven – achtergelaten door haar moeder. Een dag later verscheen Yasmijn ‘via het systeem’ (pleegzorg) op onze radar, om daar ook nooit meer van te verdwijnen, zelfs niet een beetje. Ze bleek zeer ernstig meervoudig complex beperkt, en daarmee 100% afhankelijk van zorg. En naar al snel werd besloten: onze zorg. Er werd door mijn moeder en stiefvader een team om Yasmijn heen gebouwd om te kunnen voorzien in de intensieve zorg die ze nodig had, en misschien nog wel meer dan dat... haar kei- en keihard gegund was na haar ronduit oneerlijke en aangrijpende levensbegin. Zij mocht dan het kind van de rekening zijn, wij waren bereid – en vastberaden – die rekening te vereffenen voor haar, in solidariteit met haar.

Mijn rol in het geheel: haar grootste fan, bewonderaar en knuffelaar, een stuk haar stoel (ik droeg haar vaak op mijn heup), haar speelgoed (mijn haar), en sinds medio 2007 betrokken als ontwikkelingspedagoog, met kerntaken in het volgen, bewaken en stimuleren van haar ontwikkeling en algehele welbevinden en conditie, alsook in het coördineren van het domein ‘pedagogische activering’ (haar activiteitenaanbod en -programma). Tegen de tijd dat ze overleed (18 december 2015) was ik mede coördinerend in de zorg voor en rondom Yasmijn en op elk niveau betrokken.

Haar stempel op ons, op mij, is enorm geweest. Ze leek een verlicht wezentje: zuiver, puur en ego-, oordeel- en karmaloos. Eén en al lief- en zachtmoedigheid, wederkerigheid, geestdrift... en dapperheid. Oh, en absoluut de knapste, de leukste en de grappigste thuis. Mij en mijn stiefvader regelmatig onder tafel kijkend of 'de blik' gevend, wanneer we 'een beetje te raar' deden. Vaak in een deuk liggend om haar eigen handje, als ze deze zelf voorbij haar gezicht wapperde. En tegelijkertijd koersend op datzelfde handje, waarmee ze vaak contact met je probeerde te maken (luchtzoeken), alsof ze aan je vroeg: 'ben je daar?' Zich tegen je borst aan stortend als je haar op je heup droeg of op schoot had; haar manier van je knuffelen en zeggen: 'ik ben blij dat je er bent, kom kroelen dan'.

Héél vaak mijn fotomodel, danspartner en vast mikpunt van mijn kusjes- en knuffelaanvallen. Praktisch dagelijks een soort hele blije paddestoel, als ze met haar badmuts in bad werd gestopt en wild trappelend 'naar China' leek te willen zwemmen (aldus mijn stiefvader). Zo nu en dan mijn 'defecte vliegtuigje', als ik haar weer eens in de lucht liet 'vliegen' op mijn knieën en liet 'neerstorten' in mijn armen. Geregeld een nachtbraker; dat we haar knuffels KitKit en BalBal op camera voorbij zagen vliegen en wisten 'aaah, wappertijd'. In de winter een bontYasje (ja, dit was echt een ding), en regelmatig - als ze weer in het ziekenhuis lag - een vechtYasje. En eigenlijk standaard - waar ze ook was of mee naartoe werd genomen - charmerend, enthousiasmerend, inspirerend; een soort van mensenmagneet en hartensmeltster. Dat ik - terwijl ik met haar op straat liep - werd aangesproken door een buurvrouw die ons al heel vaak voorbij had zien komen, en graag wilde weten wie dat 'engelachtige meisje' toch was.

Yasmijn was inderdaad precies dat. Een soort engel in menselijke vorm. Eén die van mij een veel zachter, ontvankelijker en 'rijker' mens maakte, me leerde over het belang van 'volledige presentie' (volledig aanwezig zijn in het hier en nu); over onvoorwaardelijke liefde, acceptatie en wederkerigheid; over wat er echt toe doet in het leven; over levenskracht en -kunst; over dankbaarheid; over geestdrift; over dapperheid en veerkracht, en ga zo maar door.